Μαριάνθη Σίμου

Γεννήθηκε στην Πρέβεζα το 1895. Ήταν κόρη του Αγάπιου Ευγενίδη και της Χαρίκλειας Αφεντάκη και αδελφή του Ευγένιου Ευγενίδη. Σπούδασε στο Ζάππειο Παρθεναγωγείο της Κωνσταντινούπολης.

Μιλούσε αγγλικά, γαλλικά και γερμανικά. Με την ενηλικίωσή της ανέλαβε καθήκοντα προσωπικής γραμματέως του αδελφού της, Ευγένιου Ευγενίδη, στην διαχείριση υποθέσεων τόσο του Σκανδιναβικού Πρακτορείου όσο και των ναυτιλιακών εταιρειών του οικογενειακού συγκροτήματος, κυρίως αυτών που είχαν έδρα τους την Ελλάδα.

Παντρεύτηκε τον Γεώργιο Σίμο, εκπρόσωπο στην Ελλάδα της «Ρουμανικής Ατμοπλοΐας» και αργότερα ανώτερου στελέχους του «Σκανδιναβικού Πρακτορείου».

Το καλοκαίρι του 1953, συμμετέχοντας ενεργά στην προσπάθεια του αδελφού της να συντρέξει τους σεισμοπαθείς στα νησιά του Ιονίου, εργάστηκε προσωπικά για την εγκατάσταση λυόμενου νοσοκομείου και μιας σειράς άλλων νοσηλευτικών εγκαταστάσεων στη Ζάκυνθο.

Η Μαριάνθη Σίμου συνέδεσε άρρηκτα το όνομά της με την υλοποίηση του οράματος του αδελφού της. Χάρη σ’ εκείνην το Ίδρυμα Ευγενίδου πήρε σάρκα και οστά και χάρη στα γερά θεμέλια που εκείνη έθεσε εξακολουθεί μέχρι και σήμερα, 60 χρόνια μετά, να λειτουργεί, να υπηρετεί τον σκοπό που έθεσε ο μέγας ευεργέτης Ευγένιος Ευγενίδης, να εξελίσσεται και να ατενίζει με αισιοδοξία το μέλλον.

Εργάστηκε σκληρά ώστε το Ίδρυμα Ευγενίδου να εξελιχθεί σε πυλώνα προαγωγής της τεχνικής παιδείας στην Ελλάδα, σκοπό στον οποίο παρέμεινε συγκινητικά αφοσιωμένη καθ’όλη τη διάρκεια της ζωής της. Είχε, άλλωστε, την ευφυΐα να επιλέξει για συνεργάτες της διακεκριμένους ειδικούς, το ίδιο αφοσιωμένους με εκείνη στην κοινή προσπάθεια.

Η ίδια επιμελήθηκε τον σχεδιασμό και την ανέγερση του κτηρίου που θα στέγαζε το Ίδρυμα στη λεωφόρο Συγγρού, επιλέγοντας ένα άριστο επιτελείο τεχνικών με επικεφαλής τον αρχιτέκτονα Ανδρέα Κριεζή.

Πρώτη δραστηριότητα του Ιδρύματος ήταν η χορήγηση υποτροφιών και η συγγραφή και έκδοση βιβλίων για την τεχνική εκπαίδευση. Το ενδιαφέρον και η στοργή της ίδιας της Μαριάνθης Σίμου για τους νέους που επέλεγαν να σπουδάσουν με τις υποτροφίες του Ιδρύματος φαίνεται από τις επιστολές που αντάλλασσε η ίδια προσωπικά με τους υποτρόφους, προσπαθώντας να ενημερώνεται για την πορεία τους αλλά και τις ανάγκες που είχαν. Μεγάλη ήταν και η έγνοια της για την εξασφάλιση καλού σχολικού βιβλίου για τους αυριανούς τεχνίτες.

Αλλά και για την σύσταση και την ορθή οργάνωση της Βιβλιοθήκης του Ιδρύματος, είχε ήδη αρχίζει να εργάζεται από το 1962, ώστε να καταστεί μία εκπαιδευτική, ειδική βιβλιοθήκη σε θέματα θετικών επιστημών και τεχνολογίας, που επίσης θα συμμετείχε στην πραγματοποίηση του γενικότερου σκοπού του Ιδρύματος.

Η οργάνωση μόνιμης έκθεσης τεχνικών οργάνων ως εποπτικών μέσων για την ευχερέστερη αφομοίωση των τεχνικών μαθημάτων ήταν επίσης έργο της Μαριάνθης Σίμου. Η προετοιμασία και η συγκρότηση των εκθεμάτων που απάρτιζαν τη Συλλογή Πειραμάτων Φυσικής και Τεχνικών Εκθεμάτων (1966-1998) είχε αρχίσει το 1960 υπό την άμεση επίβλεψή της, ενώ πρότυπο της έκθεσης αποτέλεσε το Deutsches Museum του Μονάχου.

Με βάση τις εισηγήσεις ορισμένων από τους συμβούλους της αποφάσισε ότι η προσθήκη ενός Πλανηταρίου στα σχέδιά της θα αποτελούσε ένα πραγματικό στολίδι στο κτηριακό συγκρότημα του Ιδρύματος και πόλο έλξης για τους μαθητές και το ευρύ κοινό στις εγκαταστάσεις του. Και σε αυτήν της την πρωτοβουλία η ιστορία την δικαίωσε, μια που μέχρι σήμερα το Πλανητάριο του Ιδρύματος Ευγενίδου αποτελεί έναν πρωτοποριακό χώρο επαφής με την επιστήμη και την τεχνολογία για την Ελλάδα.

Μία ακόμη πρωτοβουλία της αποτέλεσε και η συνδρομή του Ιδρύματος στην αγορά από το ελληνικό δημόσιο του ιστιοφόρου «Ευγένιος Ευγενίδης», όπως ονομάστηκε τιμητικά από την πολιτεία, το οποίο χρησιμοποιήθηκε για πολλά χρόνια ως εκπαιδευτικό σκάφος για τις σχολές του Εμπορικού Ναυτικού.

Επρόκειτο για συμβολή στη ναυτική παιδεία της χώρας, στο πεδίο της πρακτικής άσκησης των αυριανών αξιωματικών του Εμπορικού Ναυτικού, η οποία συμπλήρωνε την συμβολή του Ιδρύματος στο θεωρητικό πεδίο των σπουδών τους, με την συγγραφή και έκδοση κατάλληλων διδακτικών βιβλίων.

Παρά το ότι ενεργούσε πάντα αθόρυβα, χωρίς να επιδιώκει την προσωπική προβολή και την κοινωνική αναγνώριση, η ελληνική πολιτεία και διάφορα επιστημονικά και πνευματικά ιδρύματα αναγνώρισαν το έργο της, απονέμοντάς της σειρά διακρίσεων: το Χρυσούν Μετάλλιο της Ακαδημίας Αθηνών, το Μετάλλιο και το Δίπλωμα του Δήμου Αθηναίων, το Βραβείο των Δήμων και Κοινοτήτων Ελλάδος, τον Ανώτατο Ταξιάρχη του Τάγματος Ευποιΐας, τον Ανώτατο Ταξιάρχη του Τάγματος Τιμής, καθώς και το Ναυτικό Μετάλλιο Α΄ τάξης.

Η Μαριάνθη Σίμου πέθανε στις 17 Απριλίου 1981, αφήνοντας πίσω της σπουδαίο έργο που, τύχη αγαθή, βρήκε άξιους συνεχιστές. Η ίδια αποτέλεσε μοναδικό παράδειγμα ανθρώπου πιστού σε αυτό που θεωρούσε καθήκον της, κάνοντας σκοπό της ζωής της τον ιερό σκοπό του Ιδρύματος Ευγενίδου, όπως τον είχε οραματιστεί ο αείμνηστος αδερφός της.

Η Μαριάνθη Σίμου μέσα από το WHO IS WHO ΤΗΣ ΝΑΥΤΙΛΙΑΣ της εφημερίδας ΑΡΓΩ, 1966